Minjaveh- Bam – Kerman – Yazd – Persepolis
We worden knettergek van die hoofddoek die we hier in Iran verplicht moeten dragen. Dat ding is veel te heet, waait constant af en zorgt ervoor dat ons haar droog wordt en gaat klitten. Soms, als we aan het rijden zijn en als hij weer eens is afgewaaid laten we het even zo zitten, even wat verkoeling. Maar daarna gaat ie snel weer op. We zijn namelijk toch wel bang om door de kledingpolitie opgepakt te worden. 
De kledingpolitie is een door de overheid ingesteld fenomeen. Ze houden in de gaten of de dames zich aan de kledingvoorschriften houden die zijn ingesteld door de geestelijk leiders van dit land; hoofddoek op het hoofd, lange jas/blouse tot over de billen met mouwen tot aan de pols en een broek tot aan de enkels. Enkele dagen de cel in voor een verkeerde outfit is niet ongewoon. Dat mannen die voorover bukken hun hele bilnaad tentoonstellen voor het oog van de vrouwen blijkt dan wel weer te kunnen, hoe bizar!
Er zijn nog meer regels en verboden waar de Iranezen zich aan moeten houden. Geen alcohol, geen Facebook en Twitter, geen seks voor het huwelijk, geen groepsvorming van meer dan zeven personen op straat. Kortom, een ontzettend interessant land om als buitenstaander eens doorheen te reizen. Wat doen die verboden nou met een bevolking?
Onze eerste dag in Iran wordt direct een kennismaking met een nieuwe cultuur. ‘s Ochtends in Pakistan worden we nog begeleid door de aandoenlijk oude knarren van de speciale Levi-politie die onze veiligheid bewaken in de provincie Beluchistan. Natuurlijk vinden ze het vreemd dat wij, twee vrouwen zonder begeleiding van een man, deze reis maken, maar verder vinden ze het ook wel mooi. We proberen tijdens het rijden een praatje te maken en de oude man laat een schotwond in zijn been zien om te vertellen dat het hier toch echt wel gevaarlijk kan zijn. Als we een paar uur later aan de andere kant van de grens en dus in Iran staan, gaat het er toch wel iets anders aan toe. We worden begeleid door jonge militaire gastjes die een behoorlijk autoritaire air over zich heen hebben. Onze paspoorten worden afgenomen en we krijgen te horen dat we deze pas terug krijgen als we in Bam zijn aangekomen, 500km landinwaarts. Tot die tijd krijgen we een soldaat naast ons in de auto of een auto die ons begeleidt. Ook in het Iraanse gedeelte van Beluchistan komen namelijk ontvoeringen voor en worden deze maatregelen voor onze bescherming genomen. Wij denken dat het eerder is omdat ze niet willen dat wij het gebied verder intrekken, onze GPS doet het namelijk ook niet in dit gebied. What’s there to hide??
Bij de grens Pakistan/Iran komen we Nic tegen. Een Australiër die net als wij in Singapore is begonnen met zijn reis. Hij rijdt naar Londen en hij rijdt alleen op een motor. Ontzettend aardige jongen. Aangezien hij geen escort-jongen achterop kan nemen, rijden we als kleine karavaan naar Bam. Wat een verschil met Pakistan! Eigenlijk hadden we een soort verlengde van Pakistan verwacht, veel zand, schrale huizen en mensen in traditionele kleding, maar hier liggen goede wegen, er is straatverlichting, mannen lopen in spijkerbroek Het ziet er allemaal gewoon goed onderhouden uit. Op het eerste gezicht zelfs een behoorlijk Westers land. Oja, en we kunnen eindelijk weer gewoon rechts rijden. Wel even wennen.
Onderweg moeten we eindeloos vaak stoppen voor een escorte-wissel en duurt het vaak heel lang voordat de volgende escorte eraan komt. Hoogst irritant, en wat het nog irritanter maakt is dat die jongetjes tijdens het wachten allemaal uitvoerig naar de prachtige motor van Nic staan te kijken en dat niemand zich ook maar interesseert in ons en onze auto. Terwijl we normaal gesproken toch heel wat bekijks hebben. Er wordt niet met ons gesproken, het lijkt alsof wij niet bestaan! Als we bij zo’n jongetje proberen te achterhalen hoelang het nog duurt of waar een restaurant is, doet hij alsof hij ons niet verstaat. Terwijl als Nic het vraagt er wel gewoon een antwoord komt. Welkom in Iran, het land waar de vrouw, in ieder geval in dit zuidelijke gedeelte, een stuk(je) achtergesteld is aan de man. Het is even wennen. Later leren we dat een man een onbekende vrouw niet mag aankijken en ook niet mag aanspreken. Ze hebben daardoor geen idee hoe ze met een vrouw om moeten gaan.
Als we vele uren onderweg zijn en al in het donker rijden, krijgen we een een jong militair gastje in de auto die klaarblijkelijk geheel niet met de situatie “hij alleen met twee westerse vrouwen in een auto” om kan gaan. Vanaf het moment dat we in de auto zitten en op weg zijn, legt hij zijn hand op het bovenbeen van Suz. Hij kijkt erbij alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Omdat ook deze jongen geen woord Engels spreekt, is het enige dat helpt het terug leggen van zijn hand op zijn eigen been. Helaas legt hij zijn hand even later dan weer terug. Suz is er na enkele keren klaar mee en kijkt hem woest aan en spreekt hem in engels en gebarentaal toe. Hij roept “I am Iranian” met een air alsof daarmee alles goed gepraat is. Mo ziet het allemaal aan, maar kan niets doen omdat ze aan het rijden is. We zijn blij als hij weer uitstapt. Aangekomen in Bam zijn we die dag 14 uur onderweg geweest en zijn kapot. Het Akbar-hostel waar we worden afgezet ziet er ranzig uit en er lopen behoorlijk wat kakkerlakken rond, maar de eigenaar is een erg vriendelijke man en hij haalt voor ons drieën nog lekkere kip-kebab. We slapen daarna heerlijk in onze eigen schone auto.
We voelen ons nog niet helemaal op ons gemak in dit nieuwe land en rijden de volgende dag door naar Kerman. Daar vinden we een goed hotel waar we op de grote parkeerplaats mogen overnachten. Even acclimatiseren. Even weer alles op orde brengen in de auto.
Als we de volgende dag de stad in lopen zien we de meest hippe mensen rondlopen. Jongens is strakke spijkerbroeken en G-star shirtjes. Meisjes dik opgemaakt en hoofddoek nonchalant naar achteren zodat er behoorlijk wat haar zichtbaar is. Hey, wacht eens even……zo traditioneel als Pakistan was en de vrouwonvriendelijkheid die we de afgelopen dagen meemaakte in het diepe Zuiden van Iran….zo is het niet in het hele land. En dit wordt ook het beeld dat we de weken erop te zien krijgen. Het verschil tussen striktheid en onderdanigheid die de Islamitische Republiek voorschrijft en de wereldse manier van leven die de jongeren nastreven. Een land in een enorme tweestrijd, waar de drang naar vrijheid kan eindigen in jarenlange opsluiting of zelfs in ophanging. Ontzettend bijzonder om hier een stukje van mee te maken. Hoe balanseer je tussen deze twee extremen?
We voelen ons zwaar ‘underdressed’ met slobberbroek en slobbershirt die onze vrouwelijke vormen moet verhullen. De volgende dag zit onze mascara er weer op en hebben we weer wat feestelijker kleding aan…..die uiteraard nog wel voldoet aan de Iranese voorschriften.
Kerman is verder niet zo bijzonder, de omgeving des te meer. We maken een uitstapje naar de Kaluts, een gedeelte in de woestijn met zandkastelen. Omdat we de bergen door moeten, maken we ons wel een beetje zorgen of onze Til dit gaat trekken. We merken dat de temperatuur soms snel oploopt als ze maar een beetje moet stijgen. Als we weer eens bij een garage zijn, moeten we dit maar eens laten checken. Nu besluiten we gewoon te gaan rijden, wat extra water mee te nemen voor als we mochten stranden, en te gaan genieten van ons uitstapje. Het wordt een mooie rit door de bergen die langzaam overgaat in woestijn, snikheet (45 graden) en een meter van Tilles die goed oploopt. We zitten in de middle-of-nowhere en we komen een uur lang niemand tegen. De zandkastelen zijn echt supermooi zo midden in de woestijn. Op de terugweg, de steile hellingen weer omhoog, moeten we echt stoppen, de temperatuurmeter staat op z’n toppunt. Motorkap open, een sissend geluid, en kokend water gutst uit het koelsysteem. Oeps, misschien net iets te lang doorgereden. Uurtje wachten, water uit de rivier in het koelsysteem en we kunnen weer op weg. We worden nog volleerde autoreparateurs 
.
.Na Kerman rijden we 350km over een enorm saaie weg naar Yazd. Over een paar dagen komt Marieke hier ook aan. Een vriendin van Madelon die zo’n twee weken met ons mee komt reizen. Dat wordt een gezellige boel!
De eerste dagen met Marieke doen we het lekker rustig aan. We zitten in een traditioneel hotel waar we de hele dag thee ingeschonken krijgen en kleppen lekker bij over onze reis en over de dingen die zich in Nederland afspelen. ‘s Avonds gaan we lekker uit eten en doen we een beetje aan sightseeing. Yazd is een woestijnstadje met een oud centrum waar nog bijna alle huizen zijn gemaakt van modder en riet, heel mooi. In tegenstelling tot het modernere Kerman lopen de vrouwen hier in lange zwarte gewaden (chadors). Op het eerste gezicht wat afschrikwekkend, maar als je ze vriendelijk toelacht krijg je vaak een warme glimlach terug. Wij vinden hun interessant en zij vinden ons ontzettend interessant. Tijdens het wandelen worden we vaak aangesproken door mensen of zelfs hele families. Waar we vandaan komen? Waarom we in godsnaam naar Iran zijn gekomen? Wat we van Iran vinden? En of we niet denken dat het hele land uit terroristen bestaat. Het gesprek eindigt vaak met een ontzettend hartelijk ‘Welcome to Iran’. Zelfs als we stilstaan voor een stoplicht verwelkomen de mensen ons die naast ons in een auto staan. Echt heel vriendelijk!! Het is een supertrots volk dat begint te stralen als je ze vertelt dat we Iran een mooi land vinden en dat we de mensen aardig en gastvrij vinden. Soms komt de politiek naar voren en verontschuldigen ze zich dat hun regering zich internationaal gezien zo bot opstelt. Ze schamen zich voor hun regering en vragen ons om Nederlanders te vertellen dat Iranezen echt niet allemaal terroristen zijn die achter hun regering staan. Er zijn zelfs behoorlijk wat Iranezen die liever spreken over Perzië dan over Iran. Ze voelen zich Perzisch.
Ondanks dat de jongeren zich over het algemeen hip kleden en geheel meedoen met de Westerse traditie merk je dat ze wat vrouwen betreft nog behoorlijk traditioneel denken. Een vrouw mag zich, volgens de regels en ook volgens sommige mannen, alleen op straat begeven als ze begeleid wordt door een man. Vrouwen die zich hier niet aan houden zijn in de ogen van de mannen een hoer. Tsja, en Westerse vrouwen die zich niet eens precies aan de kledingvoorschriften houden die zijn gewoon vrij te betasten als een man daar zin in heeft. In Europa gaan vrouwen, volgens hun, elke dag met een andere man naar bed. Zo gebeurde het ons dat we met z’n drieën na het avondeten naar het hotel liepen, via een donkere steeg, en dat twee mannen op een motor Madelon van achter keihard in haar bil knepen. Op zich best grappig, maar feit blijft wel dat ons dit op de hele reis nog nooit overkomen is. We hebben ons echt nog nooit ergens onveilig gevoeld omdat we vrouw waren. Even schakelen en wel iets om rekening mee te houden.
We rijden Yazd uit en gaan op weg naar Persepolis. Met z’n drieën op de voorbank in de auto, even wennen, maar het gaat prima. Het uitzicht is mooi en onderweg stoppen we nog om een hele indrukwekkende boom te bekijken van wel 4000 jaar oud! We stoppen bij een bungalowpark bij Persepolis en kunnen daar op de parkeerplaats overnachten. Madelon en ik in de tent en Marieke in de auto. Net voordat we ons gaan klaarmaken voor de nacht komen er twee meisjes op ons afgelopen. Ze hadden ons al in het restaurant gespot en wilden graag even kennismaken en op de foto met ons. Prima, geen probleem. En opeens, voordat we de foto willen maken kijken ze schichtig om zich heen, trekken hun manteau en hoofddoek uit en doen hun haren goed. Ze willen niet met die belachelijke verplichte attributen op de foto, maar op de manier waarop mensen buiten Iran op de foto gaan. Met het gevaar dat ook wij opgepakt kunnen worden doen wij onze hoofddoek af. Het worden dramatische foto’s met slap, klittend, sluik haar doordat die hoofddoek er de hele dag op heeft gezeten. We wisselen telefoonnummers uit en binnen een uur na het afscheid hebben we al een smsje in onze inbox met de vraag of we morgen bij hun thuis willen komen lunchen. Ofcourse, leuk om eens mee te maken hoe het er in Iran binnenshuis aan toe gaat. Eerst een heerlijk pannenkoeken-ontbijt, dan naar Persepolis en daarna lunchen bij de familie van de zusjes Asam en Mariam.
Persepolis is behoorlijk indrukwekkend, wat ze daar zó lang geleden hebben opgebouwd zonder de hedendaagse technieken te gebruiken.
De dames Asam en Mariam rijden ons voor op weg naar hun huis. Een huis met een mega-woonkamer vol perzische tapijtjes. Tegen de wand een paar grote banken, hier en daar een schilderijtje, een enorme televisie en twee zingende parkieten in de hal, that’s it……verder leeg. Ook de slaapkamers liggen vol met tapijten en verder eigenlijk weinig meer. Grappig, we zijn benieuwd waar we dan in godsnaam gaan lunchen. Moeder en twee oudere broers zijn ook aanwezig en even nieuwsgierig naar ons als wij naar hun. Het wordt een gezellige boel, we kunnen nauwelijks met elkaar communiceren maar met gebarentaal en gebrekkig engels komen we een heel eind. De lunch wordt opgediend op een tapijt die als tafel dient en we zitten er met z’n allen omheen. Heerlijke kip-kebab met rijst (kebab met rijst lijkt de enige maaltijd hier in Iran). Ze hebben hier ook een specialiteit……aangebakken rijstkorst….lekker knapperig. Is toch grappig dat wij in Nederland zoiets zouden weggooien en dat het hier een specialiteit is. En je begrijpt…er wordt constant op je bordje bijgeschept…. ook al hebben we echt al genoeg gehad. Na de lunch komt de waterpijp op tafel (uhm tafelkleed) en gaat rond zodat iedereen een paar halen kan nemen van de appeltjessmaak. Daarna is het fotoschiet-tijd en dan gaan we er weer vandoor. Ontzettend gastvrij dat ze ons zo uitnodigen in huis, echt heel leuk om te zien hoe ze wonen. Een stukje echt Iran!
Meer, meer! En foto’s! Ben ook heel benieuwd naar deel 2, met Tehran ( in Iran hebben ze hiet over Teheran, het is zonder e). En uiteraard de avonturen in en bij Maz en Bita. Liefs Jasper
Lieve Suzanne en Madelon
Wat een leuk verhaal weer over Iran. Ik weet niet wie van jullie dit verhaal heeft geschreven, maar die heeft talent,. En ik kan het een beetje weten.
Als je dat allemaal leest krijg je zin om zelf ook eens naar Iran te gaan en dat land met eigen ogen te bekijken. En als man hoef je dan niet bang te zijn dat je in je bil geknepen wordt. Of zouden de Iraanse vrouwen Nederlandse man in een donker steegje ook in hun bil willen knijpen?
Ondertussen komen jullie steeds meer deze kant uit. Van Jeroen hoorde ik vrijdag dat jullie net de grens met Turkije waren overgestoken.
Welcome in the Western world. Dat zal wel wennen zijn.
pap
He, dat is lang geleden, bijna een maand. Steeds als ik naar jullie site ging, kreeg ik het bericht van 10 juni te zien. Ik miste het ” spannende boek” . Natuurlijk bleef ik via het thuisfront op de hoogte, maar het lezen van jullie zelf geschreven belevenisen miste ik wel. Wat een belevenissen weer. Het bijzondere vind ik wel, dat jullie in elk land veel gastvrije mensen ontmoeten. Op deze manier leer je een land, de mensen en hun gewoonten beter kennen. Het begint op te schieten, geniet nog van jullie bijzondere reis. Ik kijk weer uit naar het volgende verslag. Lieve groet,
P en M.
Zozo wat een belevenissen weer dames. Dat Iran is dus toch in veel opzichten weer anders dan Pakistan. Aan de ene kant modern en aan de andere kant heel conservatief. Gaan jullie nog een laatste roadmovie maken? Of anders nog wat foto’s?
De roadmovie komt eraan…..wordt nu hard aan gewerkt….waarschijnlijk eind deze week! Wordt een mooi inkijkje in Pakistan en Iran. En nu chillen in relaxed Turkije, alhoewel 22 graden wel errug koud aanvoelt.
ai komen er nu pas achter dat we de foto’s waren vergeten. Posted!!!
Supermooie verhalen, dames! Meer graag!!!
Hallo wereld reizigers, wat een geweldig mooi verhaal weer. Heerlijk om te lezen dat alles goed verloopt. Ook met Tilles door die woestijnen en gebergtes. Het familie weekend was weer helemaal toppie, echt zo leuk met de hele bubs. Jullie zijn er de volgende keer gewoon weer bij . Jeannette gaat het met een paar anderen op zich nemen, leuk hè. Jullie nog lekker genieten, kijk uit naar het filmpje. Liefs van ons allemaal xxx
Wat is het weer een geweldig verhaal en de foto ‘s van Iran maken mij heel nieuwsgierig naar dit land. Het is echt heel mooi om te zien en te horen hoe vriendelijk en gastvrij de mensen voor jullie zijn. Daar kunnen wij nog wat van leren!
Geniet van Turkije en hou ons op de hoogte!
xx x
Alweer zo’n indrukwekkend verhaal en dito foto’s! Dank en goede reis verder, hartelijke groet
Mooi verhaal weer en nog veel plezier daar in Iran!
Waar zitten jullie op dit moment precies?
De route op de site is weer bijgewerkt…..we zitten in mooi Istanbul. Eindelijk weer normaal op een gezellig terrasje aan een borrel. Nice!!
Leuk te horen dat jullie nog steeds genieten van al die bijzondere landen en culturen, maar ook wel weer prettig om richting ons te komen lijkt me. We horen van jullie en kijken uit naar het filmpje. Mooie foto’s overigens. Lfs Nan