Lahore – Multan – Sukkur – Quetta – Nukkundi – grens Iran

En daar gaan we dan, weg uit India, weg uit bizarre weken van mooi avontuur. Op naar het onbekende Pakistan. Wat wordt er divers geschreven door de media over dit land. Het land waar Bin Laden is gevonden en gedood, het land van de overstromingen, het land waar Amerikaanse Drones Pakistaanse burgers doden op zoek naar de Taliban, het land van mango’s en katoen, de Toyota Corolla, een land waar vrouwen minder rechten hebben dan mannen, een land zonder leerplicht, maar bovenal een land vol vriendelijke en behulpzame mensen……….

Zo rijden we op 28 mei 2012 de grens over van India naar Pakistan. Even zijn we vergeten dat onze nieuwe bullbar (zie roadmovie 3) een natuurproduct is, die niet zomaar geïmporteerd mag worden. De grensbeambte geeft aan dat onze buffelhorens eraf moeten. Oh nee toch, stress!. Gelukkig komt zijn collega er ook bij staan, hij vindt het wel mooie decoratie voor Tilles. Even stempelen en klaar…..de horens mogen erop blijven.
Binnen de 400 meter die we daarna verder rijden krijgen we 3x een check van onze paspoorten. Het gaat er hier toch wel een stuk serieuzer aan toe dan in de andere landen waar we tot nu toe zijn geweest. We vinden het echt wel spannend om hier naar binnen te gaan. Er zijn zoveel tegenstrijdige berichten over dit land. De media schildert het af als gevaarlijk omdat het vol zit met Taliban-aanhangers. De Nederlandse ambassade geeft een zeer negatief reisadvies af, omdat de kans op kidnapping en bomaanslagen erg groot is. De overlanders die we tegenkomen vinden het een erg mooi land met zeer vriendelijke bevolking, maar waarschuwen dat je wel op de juiste route moet blijven en nergens ‘s avonds over straat moet lopen, omdat er nog wel eens wat mannen gewoon voor de lol los gaan met hun AK47 (in de lucht schieten). En nu is het tijd dat we onze eigen mening gaan vormen, los van de media en los van andere reizigers….
Dit is niet zomaar een grensovergang, dit is de befaamde Wagha-border. Tot 1949 hoorde Pakistan bij India, daarna heeft Pakistan zich afgescheiden, omdat de moslims een zelfstandige land wilden. Met veel bloedvergieten is Pakistan uiteindelijk tot stand gekomen. Iedere dag is er een ceremonie om de grens te sluiten waarin de Pakistanen en Indiërs parallel, met een groot hek ertussen, een show opvoeren waarin ze elkaar proberen te overtreffen met veel geluid en machtsvertoon. De concurrentie is nog hevig. Heel leuk om mee te maken.
Als buitenlanders mogen we op de VIP tribune en we komen nog vier reizigers tegen die, net als wij, ook die avond in Lahore zullen verblijven. Tijdens de ceremonie zitten de Pakistaanse mannen en vrouwen gescheiden. Zo kunnen we gelijk een goede indruk krijgen van de dresscode in dit land. Zeg maar dag tegen je jeans en je t-shirtje….de vrouwen dragen hier allemaal lange wijde gewaden met een hoofddoek.
Na de ceremonie sluiten we bij de andere vier reizigers aan om mee te gaan naar de backpackers waar ze slapen. Daar aangekomen merken we al snel dat het erg dramatisch gesteld is met de electriciteit-toevoer hier. Om het uur gaat de electriciteit uit. Geen airco, fan, stroom of wifi….het kwik loopt die nacht in onze kamer op tot 45 graden. En wij maar denken dat we het heet hadden in India. We dampen echt onze kamer uit. Later die week slapen we met de anderen op het dakterras. Dat bevalt een stuk beter. We drinken per dag wel vijf liter water per persoon en gaan slechts 1 keer naar de wc……..

We gebruiken de dagen in Lahore om Tilles een beetje op te lappen en klaar te maken voor een lange en spannende reisweek met veel kilometers (zo’n 2500km). De laatste dagen in India zijn er namelijk een aantal bladveren gebroken. Deze moeten echt met spoed vervangen worden. Gelukkig helpen Erik van de Landcruiserclub en Roland van www.lovetheworld.nl ons online, waardoor we goed weten wat we moeten laten repareren. Superhandig die autocoaches en voor ons onmisbaar. Via de backpackers treffen we een hele aardige garagehouder Chamith uit Sri-Lanka die erg goed Engels spreekt. Hij gaat gelijk aan de slag met de veren en nog wat andere kleine dingetjes. Bizar, je hebt hier gewoon nog vakmensen per auto onderdeel. Een bladveren specialist, een airco specialist, iemand om banden uit te lijnen en ga zo maar door. Vakmensen die bij ons al lang niet meer bestaan en sterker nog vakmensen die heel veel materiaal weten te hergebruiken. Dingen die wij in het Westen vaak weggooien. “Koop maar een nieuwe set”. Chamith nodigt ons bij zijn familie uit om te komen eten en dat wordt een gezellige avond met heerlijk eten. We krijgen zowaar een biertje aangeboden. Buitenlanders mogen namelijk per maand een krat bier kopen. Jaja, de dames bevinden zich in een alcohol-loos land. Dat is wel even wennen. Wat in India wel mocht, maar lastig te vinden was, is hier totaal uit den boze. Jammergenoeg is het bier local brewed en daarmee niet te zuipen. Murrays, bah.
We wennen snel aan de stad. De hitte, het verkeer en het stof laten zich vergelijken met India, maar met name de kleding wijkt enorm af. Vrouwen zijn er weinig op straat en lopen altijd met hoofddoek of chador en de mannen dragen een soort pyama outfit (zie foto). Ziet er op zich comfortabel uit hoor, maar om te zeggen dat het nou echt modieus is??

Nadat de auto gemaakt is, gaan we een avond uit met Chris en Venla. Een Brits/Fins expat koppel die we eerder in India hebben ontmoet en ons hebben uitgenodigd voor een etentje in de “International Club”. Het is erg gezellig en het valt ons op dat er alleen maar oudere expats rondlopen. Nieuwe bedrijven vestigen zich nauwelijks in Pakistan en het land kampt met dusdanig politieke instabiliteit dat weinig jongeren zich hier op het ondernemerschap richten. Als wij het mogen geloven was alles 20 jaar geleden stukken beter en is Pakistan er zwaar op achteruit gegaan. De corruptie, het wel/niet vrienden zijn met Amerika, de Taliban en de overstromingen hebben zijn tol opgeëist. Eerlijk is eerlijk, ook wij zouden hier voor geen goud willen werken. Het expatleven staat ver van de Pakistaanse maatschappij af en je komt er nauwelijks tussen. Daarnaast stellen de bedrijven hoge veiligheidseisen waardoor je nauwelijks vrij door de stad kunt bewegen en alles met een ‘driver’ doet. Het lijkt ons een heel opgesloten leven als expat in Pakistan.

We zetten onze reis voort richting het zuiden naar Multan. Om de doorsteek naar Iran te maken, kun je namelijk niet de kortste route nemen. De Tribals hebben op bepaalde wegen de macht, waardoor je hier onmogelijk kunt reizen zonder toestemming van de overheid. De Tribals willen onafhankelijk van Pakistan leven. Hier woedt al jaren een strijd over en staat dus los van Taliban, Moslims etc..
We voelen tijdens het rijden dat de auto niet goed is gerepareerd en balen. We rijden snel door naar ons hotel. Gelukkig een goed hotel met airco dit keer. En nu? Weer een garage zoeken? Eerst Erik met spoed sms’en om te vragen wat hij denkt dat het probleem is. We zien dat er ook nog een lek zit recht boven het achterwiel. Gehuld in hoofddoeken en lange bloezen liggen we te zweten rondom Tilles om te onderzoeken waar het lek vandaan komt. Ondertussen komt een vriendelijke man bij ons staan. Hij gaat ook op zoek naar het lek en heeft het binnen 3 minuten gevonden. En ja hoor, hier komt ie..in de categorie ‘vrouwen en auto’s’. Wat is nu het geval? Onze waxinelichtjes zijn van de hitte gaan lekken in de auto en druppelen op het wegdek!! Tada..De beste man kijkt ons toch een beetje raar aan. Wij dolblij dat het niet een of andere slang is. “You girls alone? No husband?”..ehm wij “No husband is at home working”.. Enfin, de volgende dag neemt hij ons mee naar een nieuwe verenspecialist. Al snel blijkt dat de veren in Lahore niet goed zijn gemonteerd zijn en dat de achter-as scheef zit. Deze man weet klaarblijkelijk alles over veren en heeft alles binnen een paar uur weer gefixt.

Vanaf Multan rijden we 450km door naar Sukkur. De weg is erg goed, dus we kunnen lekker vaart maken. Onderweg komen we echt prachtige vrachtwagens tegen. “Truckart” is hier heel populair. En de meeste vrachtwagens zijn voorzien van prachtige decoratie, lampjes, kleuren en beschilderingen. Volgens ons de mooiste trucks in de wereld!
Vanaf nu rijden we met hoofddoek. We merken dat we wat minder de aandacht trekken als we met hoofddoek op in de auto rijden of over straat lopen. Het is voor de Pakistani echt bizar dat je deze trip als twee vrouwen onderneemt. Vrouwen zitten thuis, zorgen voor het eten en de kinderen. Daarnaast moeten ze zich overal bedekken, zodat er niet spontaan een vorm van lust bij de man kan ontstaan. Dat vinden we zo’n irritante gedachte. Simpelweg dat mannen hebben bedacht dat vrouwen zich moeten bedekken om te voorkomen dat een andere man wellustig naar haar kan kijken. Ook leren we van een Paki dat vrouwen geen spierballen hebben, dus dan kun je gewoon niet zoveel. Dat is de reden dat mannen meer waard zijn dan vrouwen. Dit zegt de Islam ook. Je begrijpt, wij koken bij deze gedachte. Het is maar goed dat niet de hele wereld zo denkt.
Sukkur! Een gat waar je echt nooit meer terug wilt komen. Het is er heet, niet te doen. We komen met 50 graden aan, rijden naar het eerste de beste hotel, betalen veel te veel geld, maar genieten van de koude douche en de wi-fi op de kamer. Wat kun je soms toch gelukkig worden van de kleine dingen. ‘s Avonds worden we naar beneden geroepen, omdat de politie ons de stad uit wil begeleiden de volgende ochtend. We gaan namelijk naar Quetta. De stad van onrust. De reden dat je als buitenlander wordt geëscorteerd is het risico op kidnappingen door tribals. In ruil voor de persoon kunnen ze dan veel geld vragen. We moeten wel via Quetta om overland bij de grens te komen.We hebben vooraf al met veel overlanders over deze route gesproken, zodat we goed weten wat de afstanden zijn en waar de hotels/politiebureaus enzo zitten. Dat geeft wel een rustig gevoel. Het komt nu echt op ons drietjes aan (Mo, Suz en Tilles). We moeten het samen goed doorstaan.
De volgende ochtend worden we met sirene’s de stad uit begeleid. Onwijs incognito..NOT! Haha we kunnen er wel om lachen en voelen ons in ieder geval erg serieus genomen. Dat is namelijk wel zo. De politie doet echt alles om je als toerist te beschermen. Wij hoeven hier niets voor te doen en nergens voor te betalen. Hierdoor voelen we ons extra veilig. We hebben een hele goede rit met af en aan politiebegeleiding. Quetta ligt in de bergen op 1700 meter, dus we rijden weer een beetje de koelte in. Prachtig om zo door de bergen te rijden. De laatste 20km worden we echt van alle kanten begeleid. Blijkbaar heerst er in deze voorsteden meer onrust. Het is allemaal strak geregeld, wanneer je aankomt, staat de volgende auto al met lopende motor te wachten. We willen de volgende dag snel door, maar leren van de hoteleigenaar dat we een NOC (No Objection Certificate) nodig hebben. Deze kun je pas de volgende dag aanvragen bij ‘Home Department’. Dan nog maar een dagje Quetta. We merken dat het fenomeen vrouw echt uitgestorven is. De enige vrouwen die we zien zijn bedelaars. Vrouwen wiens man geen baan heeft of is overleden. Het zijn er ontzettend veel. Onderweg naar de gemeente worden we opgevist door twee politiemannen (we noemen het liever jongetjes). Blijkbaar hebben we de hele dag escorte nodig. Ach het zal wel, we laten het een beetje over ons heen komen en spenderen vervolgens 7 uur bij het districtshoofd om dat verdomde briefje te krijgen. Dan is het weer te duur om ons te begeleiden naar de grens, dan is het weer te lastig omdat we vrouwen zijn of willen ze ons in karavaan laten rijden met een bus vol Pakistaanse pelgrims. Telkens met dezelfde vraag: “No gents?” “Just the two of you”? “Where is your husband” “Do you have children”. Sja het is ook zo’n andere wereld voor hen.. Geïrriteerd verkassen we van kantoortje naar kantoortje. Maar ja, zonder papiertje geen escorte stellen zij. Uiteindelijk na lange klaagzang krijgen we het felbegeerde papiertje en krijgen we zelf politiebegeleiding. We kunnen huiswaarts keren, maar niet zonder eerst een goede kebab te eten! Heerlijke kebab maken ze hier en na weken van vegetable curry, is dit een heerlijke afwisseling. In het centrum zien we veel wapenshops, blijkbaar gewoon te koop alsof je een zak bananen gaat kopen.

Dan breekt de dag aan van de zware rit van 600km richting de grens, Quetta naar Taftan. We spreken met elkaar af dat we gewoon kijken hoe het gaat wetende dat de eerste 300km een slechte weg is en je nauwelijks kunt doorrijden. We zijn allebei licht gespannen bij vertrek. Hoe gaat de dag verlopen? Gaat Tilles het redden? We worden door de escorte bij ons hotel opgehaald. De weg is in het begin erg slecht. We zijn druk met gaten ontwijken. Af en aan rijden politieauto’s voor ons uit en wanneer ze geen auto hebben, krijgen we een escorte in onze auto mee. Lekker krap en warm. De politie agenten zijn echt ontzettend vriendelijk en het wordt een leuke rit. We wennen snel aan de heren die met een AK47 tussen hun benen naast ons zitten. Het lukt Suz om haar felbegeerde foto te laten maken. Een foto van Suz met een AK47 in de hand tussen de Pakistaanse politiemannen (zie foto).
Tegen het einde van de dag zijn we een heel eind opgeschoten en besluiten we op een politiebureau te slapen, in plaats van naar Taftan door te rijden. Dat is vrij gebruikelijk op deze route, omdat er nauwelijks hotels zijn. We bevinden ons in een prachtige, woestijnachtige omgeving (Nokkundi voor de kenners) en de mannen verzorgen ons goed. Ze spreken wat engels en we eten onze zelf opgewarmde noedels op het dak van het lemen politiegebouw. In de verte is er niets anders dan zand en wilde kamelen. Dat is nog eens een zonsondergang. Wat voelen we ons vrij en wat geweldig dat deze dag zo goed is gegaan. Wanneer je al tijden bezig bent met de voorbereiding van dit stuk van de reis, is het een heerlijk gevoel als je het zo kunt afsluiten. De volgende dag rijden we door naar de grens. Op naar Iran..op naar nieuwe verhalen en belevenissen.

[Show as slideshow]