Chennai, Suryapet, Nagpur, Harda en Indore

En net als we ons mentaal hebben voorbereid om nóg een week op Tilles te wachten, is het opeens in twee dagen geregeld. Customs wordt omgekocht en na vier uur wachten en honderd handtekeningen en vinkjes kunnen we op 3 april eindelijk de weg weer op. Roadtrippin’ in India! Here we go….! Wat hebben we er ontzettend veel zin in om dit land te doorkruisen. Na zoveel verhalen van anderen gaan we nu zelf ervaren of we van India houden of India haten ….(India: You either hate it or You love it).

Die eerste paar kilometers in de auto zijn best spannend. Geheel tegen onze regels in rijden we in het donker weg uit de haven, omdat we de auto wel mee moesten nemen. Suz zit toch wel een beetje met zweethandjes achter het stuur en al helemaal omdat het pikkedonker is en de weg compleet vaststaat met eindeloos toeterende containertrucks. De weg is stoffig en zit vol gaten. De trucks hebben of geen licht óf groot licht, waardoor je in beide gevallen niets ziet. Fietsers en voetgangers zijn in z’n geheel niet te zien. Met langzaam rijden, heel veel toeteren en lichtsignalen vinden we gelukkig binnen 20km een hotel waar we kunnen overnachten. Het is een viezig hotel met stof op de vloer, haren van de vorige gasten op de kussenslopen en de badkamer met groen en zwart uitgeslagen kranen en muren. Nice!
In Nederland zou dit hotel acuut gesloten worden wegens het overschrijden van de hygiënisch toelaatbare eisen. In India hebben we gemerkt dat de hygiënische eisen ietsiepietsie lager liggen, haha, maar gek genoeg raak je eraan gewend. We slapen op onze eigen kussens en in de eigen lakenzakken uit de auto. Eigenlijk is onze enige eis dat er een ‘normaal’ toilet in zit (en niet alleen een gat) en dat er geen kakkerlakken rondlopen als we de eerste check doen. Heel vies allemaal, maar het is niet zo dat je een veel betere kamer krijgt als je twee tot drie keer zoveel uitgeeft. Die Indiërs zijn gewoon enorm ranzig. Het valt ons op dat ze qua persoonlijke hygiëne heel schoon zijn. Ze wassen zich iedere dag en we zijn nog nooit een naar zweet stinkende Indiër tegengekomen. Ook straten worden ‘s ochtends schoongeveegd en het vuil verbrand of op een hoop gelegd waar voorbij sjokkende koeien en straathonden het afval kunnen opeten. Maar op een of andere manier is de hygiëne in de huizen enorm ver te zoeken.

De volgende ochtend rijden we verder. We staan om 5 uur op en rijden om half zes weg. We vullen eerst nog even onze tank bij het tankstation. Al het personeel ligt nog heerlijk op een kartonnetje op de grond van het kantoor te pitten, zo gaat dat hier in India. Gelukkig wordt er eentje wakker en vult de tank.
‘s Ochtends rijden is heerlijk! De wegen zijn rustig en het is nog heerlijk koel. Rond 11 uur begint het al aardig warm te worden, voor ons is dan het einde van de rijdag al in zicht en hebben we er al 300km op zitten. Als we tegen twaalven een rustig plekje in de schaduw zoeken, voor een heerlijke witte boterham met nutella en een colaatje, geeft de thermometer 40 graden aan. Vooral de warme wind zorgt ervoor dat het nauwelijks uit te houden is. Ons coolboxje komt dan echt ontzettend goed van pas. Heerlijk om met deze hitte een koud colaatje, biertje (voor na het rijden he) of waterfles binnen handbereik te hebben. De snelweg is fantastisch, als dit zo doorgaat dan zijn we in een paar dagen in Noord-India. Niet wetende wat ons dan nog allemaal te wachten staat. Dat is het mooie van deze reis. Je weet nooit wat de volgende dag je gaat brengen……
We slapen in Vijayawada, na toch best een tijdje zoeken vinden we een hotelletje dat voldoet aan onze wensen en waar Tilles veilig kan staan.
Wederom rijden we om half 6 ‘s ochtends de snelweg op. Het is de bedoeling om vandaag Hyderabad te halen, misschien zelfs iets verder dan dat. We zijn lekker op weg, zingen goed mee op onze muziek, lachen om de maffe situaties die we op de weg tegenkomen en zijn er al aan gewend dat we lang niet zo erg gaan opschieten als de vorige dag. Zo lekker als het gister ging, gaat het vandaag niet. De snelweg is in aanbouw en dit betekent detour na detour. Doorrijden is er niet bij. Net als je lekker aan het doorrijden bent verschijnt er op JOUW weghelft ineens een truck die spookrijdend jouw kant opkomt. Dat is het signaal dat er op de andere weghelft wegwerkzaamheden bezig zijn. Aan waarschuwingsborden doen de Indiërs niet. Spookrijden is daarbij ook de normaalste zaak van de wereld. Als het korter is of praktischer om via de andere rijbaan te rijden dan kun je die gewoon gebruiken. Niemand die zich eraan irriteert of boos wordt. Iedereen houdt rekening met elkaar. En iedereen kan gebruik maken van die snelweg: boeren met koeien, trucks, bussen, ossekarren, auto’s, fietsers en voetgangers, het maakt allemaal niet uit!
Als buitenlander is het wel even wennen . Maar als je eenmaal doorhebt hoe ze rijden is het (bijna) prima om te doen.
Even een uitstapje naar het rijden in India: Vooropgesteld, in India bestaan geen verkeersregels. Rechts heeft geen voorrang, links ook niet. Op een snelweg is iedereen welkom. Een regel die soms geldt is, hoe groter de auto, hoe meer recht op voorrang én hoe meer je toetert hoe meer kans je hebt op voorrang. We worden echt gillend gek van al dat getoeter. Mo heeft er zo wat een suis in haar oren van overgehouden. Toeteren betekent ‘ik kom eraan’. Mensen steken zonder te kijken de snelweg over, omdat ze geen toeter horen…niet normaal!
Ondanks dat we het rijden nu goed doorhebben is het nog geen vanzelfsprekend dat je dan ook lekker kunt doorrijden, gezien het feit dat we in zeven dagen een mooie snelheid van 35km/u hebben bereikt. (2100km in 57 uur)

Na 3 uur rijden wisselen we van plek en dan zien we opeens dat er bij het koppelingspedaal olie lekt. O nee he!! Slik! Waar komt dit vandaan? Werkhandschoenen aan, motorkap open en checken hoe het met het oliepeil van de koppeling staat. Bijna leeg! Hmzz….en nu? We kijken eens om ons heen of er iemand is die ons zou kunnen helpen. Behalve een auto of truck die ons af en toe passeert zien we achter ons drie armoedige hutjes met Indiërs die ons staan aan te gapen. Deze mensen zijn zo arm dat ze blij zouden zijn als ze een ezel hebben. Over auto’s zullen we ze maar niks vragen. Daarbij zullen ze geen woord Engels verstaan. We besluiten dat het allemaal zo erg niet is, vullen de koppelingsolie bij en gaan er vanuit dat de olie vast niet zo hard uit het pedaal loopt en we misschien wel als nog Hyderabad (250km) kunnen halen. Voor de zekerheid kijken we op onze navigatie (Sygic) waar het eerst volgende dorp/stad is. Nog 30km. Oké, rijden in vierde versnelling en zo min mogelijk schakelen. We zien tijdens het rijden dat de olie er toch iets sneller uitloopt dan verwacht, we halen de 30km, slaan af van de grote weg, vragen de weg naar een garage, maar bij het wederom wegrijden doet de versnelling niets meer en slaat de auto af. Het lukt nog net om de auto langs de kant van de weg te krijgen. Daar staan we dan, in Suryapet, met de kap omhoog. Al snel komen de eerste Indiërs er nieuwsgierig omheen staan. Heel irritant als je even niet weet wat je nu moet. Eerst eens even rustig op een stoepje zitten, even nadenken, even overleggen, even een slokje water. We besluiten een riksja(zo ‘n geel tuktuk karretje) aan te houden en de riksja-driver het probleem te laten zien, zodat hij het de mensen in de garage kan uitleggen. Het plan werkt, ze sturen een monteur naar onze auto. In de tussentijd brengt onze riksja-driver ons langs een vriendin van hem, Simmy. Ze heeft vier jaar in Amerika gewoond en kan uitstekend Engels. In haar huis runt ze een klein weeshuis voor ongeveer 12 kinderen. Helaas zijn ze er dit weekend niet. Simmy neemt ons, samen met haar ouders, op in haar huis. We mogen eventueel zelfs blijven slapen als het allemaal langer gaat duren. Fantastisch hoe zo iets kan lopen. Eerst loop je verloren rond in een dorp, even later zit je bij hele vriendelijke mensen thuis en krijg je een heerlijke lunch voorgeschoteld!
De monteur heeft ons in de tussentijd verteld dat de rubbertjes van de koppeling door zijn. Nieuwe rubbertjes zijn in Hyderabad, 4 uur rijden, te verkrijgen. Hij zal een ‘mannetje’ sturen om deze te gaan halen. Wel zegt hij erbij dat het geen Toyota-rubbertjes zullen zijn, omdat ons model te oud is, dus hij kan niet garanderen dat het gaat werken.
De hele middag kleppen we gezellig weg met Simmy. Zij vertelt over haar leven als Christen, over haar leven in Amerika ten opzichte van India en over haar weeshuis. Haar huwelijk is stuk gelopen en haar ex- man woont in de States met haar dochter die ze al 5 jaar niet meer heeft gezien. Haar zoontje woont nog wel bij haar. Dat is wel echt pittig. Zij ziet haar leven in het teken van God staan en vraagt ons naar onze echtgenoten. Wij vertellen dat die ons komen opzoeken in Delhi en daar laten we het dan maar een beetje bij..sja…
Eén van de dingen die zij heeft geleerd tijdens haar verblijf in Amerika is dat de Westerlingen hun hele leven plannen. Voor Indiërs een vreemd gegeven omdat die eigenlijk met de dag leven en geheel niet bezig zijn met een spaarplan voor hun pensioen of een plan voor een eventueel na te jagen dromen. Leuk om zoiets te realiseren. Het heeft toch heel wat te maken met of jij controle over jouw leven hebt of dat het leven controle op jou heeft. Na deze mooie woorden beseffen wij opeens dat Tilles op dit moment controle over ons heeft en wij geen controle over Tilles. We voelen ons hier niet heel relaxt over en moeten echt even in de remmen qua plannen die we allemaal gemaakt hadden voor de komende dagen. Want stel dat die rubbertjes het niet doen en we misschien een nieuwe koppelingscylinder uit Nederland moeten laten komen, dan staan we hier nog wel even. Spannend dus. Volgens Simmy komt het vandaag allemaal weer goed, we hopen het.
Eindelijk is het ‘mannetje’ terug uit Hyderabad. Om 19u worden de nieuwe rubbertjes erin gezet. Het is één grote performance op straat, starring Suzanne en Madelon, waarbij we veel bekijks hebben. Jammer, het werkt niet, rubbertjes zijn niet goed. Klomp in je maag, nee he, moeten we hier echt nog een week staan? Gelukkig hebben ze nog een set rubbertjes mee, en die blijken om 22u wel te werken. Wat een opluchting! We kunnen morgen weer verder. We blijven en nachtje bij Simmy slapen en vertrekken de volgende ochtend, na heerlijke wentelteefjes en Masala-thee, bereid door haar moeder. Wat hebben wij het getroffen!! We zijn Simmy echt dankbaar voor haar gastvrijheid!

Off we go…..we rijden weer verder met een voldaan gevoel. We rijden via een onwaarschijnlijk druk Hyderabad naar Kamareddy. Een dorpje van niks met de meest ranzige hotelkamers ooit. Nog liever doorrijden dan hier blijven, maar gelukkig vinden we op het laatste moment een groot hotel met een prima kamer. Precies naast een vuilnisbelt met varkens, koeien, straathonden en roofvogels. Het lijkt wel de Serengeti van India .
De volgende ochtend willen we naar Indore. We rijden door de graanvelden van ruraal India. In de ochtendzon zien we mensen op de velden zitten of lopen met een waterkannetje. Wat is dat nou? Verrekijker erbij……dat meen je niet….deze mensen zitten gewoon te poepen, geheel in het zicht! We hadden in Chennai al in de krant gelezen dat maar 60% van de huizen een toilet heeft (met name in de stad), waarvan maar 12% kan doorspoelen. Nou, dan is dit dus het resultaat, het graanveld als toilet. Lekker dan!
We blijken de verkeerde weg te hebben gekozen. Ondanks goed vooronderzoek blijkt deze weg geen snelweg, maar een weg vol gaten. De gaten gaan zelfs over in grind en plotseling zijn we, op een klein TaTa-autootje na, de enige op de weg. Geen idee of de weg doorgaat of zometeen stopt of zometeen weer beter wordt. We doen twee uur over 20km.
Als de weg gelukkig weer wat beter wordt stoppen we even voor een pauze. Klapstoeltjes uit, colaatje en een boterham. Al snel komen de Indiërs er weer omheen staan. Het is een bijzonder gevoel om tussen de graanvelden, werkelijk in de middle-of-nowhere/heel armoedig India te staan en mensen om je heen te hebben waar je geen woord mee kunt wisselen. Het leven van hen en dat van ons staat zóóóó ver uitelkaar. Wat een contrast!
In de middag vinden we een hotelletje in Harda, een stadje, dat dus alleen te bereiken is na 5 uur slechte weg. Behoorlijk geïsoleerd dus. Dat blijkt ook weer als we opzoek gaan naar internet. We vragen de weg, maar worden eigenlijk alleen maar aangestaard. Er komen steeds meer mensen ons heen staan, het zijn er op een gegeven moment wel 30. Mo voelde even hoe het was om Madonna (Madelonna) te zijn en was blij dat ze verlost werd door een man op een scooter die ons voor is gereden naar het internetcafé.
Daarna in ins hotel een wederom heerlijke Indiase curry met naan gegeten, waar we geen genoeg van kunnen krijgen en daarna heerlijk geslapen.
Via Indore zijn we naar Udaipur gereden. Udaipur is onderdeel van Rajastan. Een provincie die we als must-see op de planning hebben staan, maar dat is voor het volgende blog……..

[Show picture list]