Shiraz – Esfahan – Teheran – Chaboksar – Sarein – grens Turkije
Het klinkt misschien raar, maar na drie weken Iran snakken zelfs wij alweer naar onze vrijheid. Vrijheid om zélf te bepalen welke kleren we aantrekken in plaats van altijd maar die wijde kleding en hoofddoek op, kijken we uit naar ons biertje bij d
e borrel, balen we ervan dat we niet makkelijk op facebook kunnen om te kijken wat onze vrienden in NL uitspoken en betalen we veel te veel geld voor een Toyota-onderdeel omdat veel landen Iran boycotten wat de prijs opdrijft. Af en toe zien we ook van die vrijheids-uitspattingen bij de Iraniërs. Een auto die je gevaarlijk hard inhaalt en langs ons scheert met een man erin met beide armen in de lucht (….en dus niet op het stuur) en harde dansmuziek op.
e borrel, balen we ervan dat we niet makkelijk op facebook kunnen om te kijken wat onze vrienden in NL uitspoken en betalen we veel te veel geld voor een Toyota-onderdeel omdat veel landen Iran boycotten wat de prijs opdrijft. Af en toe zien we ook van die vrijheids-uitspattingen bij de Iraniërs. Een auto die je gevaarlijk hard inhaalt en langs ons scheert met een man erin met beide armen in de lucht (….en dus niet op het stuur) en harde dansmuziek op.Of ‘s nachts als we met een taxi voor een stoplicht staan te wachten stopt naast ons een auto met uitgelaten dronken jongeren en harde muziek. Eén van hen stapt uit om wild dansend voor de auto te gaan staan om de politie uit te dagen en stapt na 1 minuut snel weer in, zodat de politie hem toch niet in de gaten krijgt. Volgens ons allemaal uitspattingen om even te ontkomen aan de dagelijkse onderdrukking, gewoon je even vrij voelen…..even jezelf zijn! Echt, het blijft voor ons een bijzonder land om mee te maken. Hét land waar we doorheen reizen waar de inwoners het meest gebukt gaat onder de politieke én geestelijke macht. Iets waar ze in Europa in de Middeleeuwen over vochten en gelukkig gescheiden is door de komst van het Trias Politica-beleid van Montesquieu.
Nadat we in Persepolis zo’n leuke ontmoeting hebben gehad met de familie van Asam en Mariam, ontmoeten we in Shiraz drie architectuur-studenten tijdens het bezichtigen van het graf van de wereldberoemde dichter Hafez. Ze spreken ons aan en we trekken vervolgens de hele middag met ze op. Ontzettend gezellig praten we over en weer over ons leven en over hun leven. Ze nodigen ons uit om samen met hen een rozenwaterdrankje te gaan drinken op het terras. Een favoriet Iranees drankje. Even wennen die smaak, maar daarna toch prima te doen. Wat zijn deze mensen toch gastvrij en nieuwsgierig!! De studenten vertellen dat ze wel vaker toeristen ‘oppikken’, omdat ze verder niet zoveel te doen hebben. Een favoriet tijdsverdrijf dus.
Shiraz is een mooie, relaxte stad. Het heeft veel parken waar de Iraniërs zelf veel zitten met bbq, potten thee en waterpijpen om er urenlang te picknicken met de hele familie. Ook worden deze parken veel gebruikt door jonge stellen om elkaar stiekem te ontmoeten. We horen namelijk van de studenten dat het op universiteiten én buiten op straat verboden is om als jongen en meisje elkaar aan te raken, alleen met elkaar praten is toegestaan. De enige mogelijkheid is dus in een park achter de bosjes!
Als we lekker op een terrasje in een park zitten te relaxen komt er en vrouw, ongeveer 35 jaar oud, op ons af om een praatje te maken. Als ze hoort dat we uit Nederland komen, het land volgens de Iraniërs van ‘flowers en football’, verspringt het gesprek al snel van het desastreuze spel van de Nederlanders tijdens het EK naar de vraag…….”in Holland, male to female and female to male? We begrijpen helemaal niets van die vraag en vragen haar de vraag te herhalen. Wat blijkt? Ze vraagt ons of er in Nederland ook transgender operaties gedaan worden, net als in Iran. We beginnen te klapperen met onze oren, want nog geen minuut geleden leek het nog over koetjes en kalfjes te gaan. Even terzijde en voor jullie beeld, deze vrouw was geheel in chador bedekt met daaronder wel een wat grove mannelijke sportschoen. In heel gebrekkig engels legt ze uit dat er voor haar volgend jaar een operatie gepland staat om van haar een man te maken. Daarna zal ze haar familie verlaten om in Teheran te gaan samenwonen met haar vriendin, onder haar nieuwe mannelijke identiteit die ze van de overheid krijgt. We hebben het later zelf nog even nagezocht op internet en wat blijkt, Khomeini heeft vastgesteld dat er in de Koran over dit onderwerp niets is geschreven en staat het om die reden toe. Wat een gesprek op een doordeweekse dag in een zonnig park!?
Vanuit Shiraz volgen we een mooie B-weg door de bergen naar Esfahan, 500km. Het is een weg met weinig verkeer en veel stijgen en dalen. Een paar dagen hiervoor hebben we de thermostaat uit Tilles laten halen en de fan van het koelsysteem tijdelijk laten maken, omdat onze Til wel heel erg vaak en snel oververhit raakte. Deze constructie zou het moeten houden totdat we in Noord-Iran aankomen waar we een aantal reparatiedagen hebben ingepland. Zoals we vaker meemaken op onze reis gedraagd Tilles zich voorbeeldig de dag na het garagebezoek, maar komt het eerste gebrek de tweede dag alweer om de hoek kijken. Met een rammelende radiator-fan rijden we de bergen in en laten we Marieke kennis maken met onze Tilles-nukken. Het uitzicht is spectaculair en doet ons denken aan de Toscaanse heuvels in Italië. We stoppen voor lunch op een bergtop met fantastisch mooi uitzicht en beseffen ons dat dit de reden is dat we reizen met eigen auto. Plekken opzoeken waar het openbaar vervoer nauwelijks komt en die je anders echt niet te zien krijgt!! Ondanks dat Tilles af en toe flink haar best moet doen om de drie dames de heuvels over te trekken, worden de 500km goed doorstaan.
Aan het einde van de dag komen we aan in Esfahan waar we een basic hotelletje in het centrum van de stad regelen. Volgens de Iraniërs is Esfahan ‘de mooiste stad van de wereld’ vanwege de prachtige moskeeën en de Europese uitstraling. Volgens ons is Esfahan een mooie stad, maar zeker niet de mooiste stad in de wereld. We zullen het er maarop houden dat Iraniërs niet zo vaak naar het buitenland op vakantie gaan om te kunnen vergelijken. Een visum naar het buitenland is voor hun ook heel lastig en duur om te verkrijgen en zorgt ervoor dat ze min of meer opgesloten zitten in eigen land, dus er zit een kern van waarheid in. Wel moet gezegd worden dat de moskee op Imam Square echt reusachtig is en het plein echt indrukwekkend mooi is.
Ook in Esfahan zitten de parken weer vol met gezellige picknick-families die aan het genieten zijn van het lekkere weer. Het valt ons op dat we best vaak jongeren zien lopen met een pleister op hun neus. Bij navraag blijkt dat het laten doen van een ‘nosejob’ even laagdrempelig is als het laten laseren van je ogen in Nederland. Opmerkelijk!
We lopen met z’n drieën lekker door de bazaar te slenteren en hebben zin in een colaatje op een terrasje. Helaas zijn terrasjes hier niet te vinden, maar als tegenhanger vind je hier op iedere straathoek een drukbevolkte ijssalon, waar ook wij het beroemde ijs ‘Faludeh’ nuttigen. Een soort van bevroren spagetti-slierten met limoensaus eroverheen. Net als het rozenwater even wennen, maar daarna prima te doen.
We zijn van mening dat wij dit land niet kunnen verlaten zonder de aankoop van een mooi met de hand gewoven Perzisch tapijtje. Na wat speurwerk hebben we er eentje op het oog. Je begrijpt als echte dames willen we dan ook echt DAT tapijtje en geen andere voor een lagere prijs. Met pijn en moeite en goed onderhandelwerk en het nodige geduld ligt er nu achterin Tilles een mooi roze tapijt om zometeen uitgespreid te worden in ons eerste tijdelijke woning, met als credo “Our home is where the carpet is”.
En dan vervolgt onze reis zich, via een saaie snelweg, naar Teheran, de hoofdstad van Iran. Onderweg moet er natuurlijk getankt worden. Het is ons door onze mede-overlanders aangeraden om aan de grens van Iran vooral niet in de val te lopen om voor heel veel geld een tankpas aan te moeten schaffen. De diesel is op rantsoen in Iran, wordt zwaar gesubsidieerd en is dus heel goedkoop. Iran wil wel dat buitenlanders een normale prijs betalen dus die betalen de subsidie terug in de kosten voor de tankpas. Elke besparing op zo‘n lange reis is mooi meegenomen….wij roepen dus aan de grens dat onze auto op ‘petrol’ rijdt. Gelukt! Enige consequentie is wel dat we bij ELKE tankbeurt moeite moeten doen om iemand te vinden met een tankpas die deze tegen een kleine vergoeding per liter aan ons wil lenen, want tanken zonder pas is niet mogelijk. Klinkt heel onhandig, is het ook, maar laat je wel weer meer kennis maken met de mensen en levert leuke momenten op. Michiel bedankt!! En daarbij tanken we dus nu voor 0,15 euro per liter en soms zelfs 0,08 euro….ongelofelijk!
We zijn door meerdere mensen gewaarschuwd om goed uit te kijken in het verkeer als we Teheran binnenrijden. Niets teveel gezegd, ze rijden echt als debielen, snijden je af, letten niet op, stoppen niet voor stoplichten en vaak gaat het maar net goed. Maar met onze navigatie op de ipad en instucties van Madelon gaat het eigenlijk heel goed. Zolang je rustig rijdt, jezelf overal een beetje arrogant doorheen drukt (met zo’n grote auto) gaat het prima.
Diezelfde avond zijn we al uitgenodigd op een écht Teheraans huisfeestje in een yuppenwijk van Noord-Teheran. De ‘place-to-be-wijk’ in Teheran. In heel Iran is geen kroeg of club te bekennen het uitgaan gebeurt bij de mensen thuis op uitnodiging. Voordat we naar het feestje gaan, gaan we eerst voor Iraanse begrippen hip uiteten. Helaas is de keuze nogsteeds niet veel meer dan kipkebab en rijst en het gemis van een lekker glas wijn zorgt ervoor dat we nauwelijk borrelen en natefalen waardoor we eigenlijk al binnen 1,5 uur weer buiten staan. Het is leuk om in het restaurant te zien hoe nauw de dames het hier in de hoofdstad nemen met de regels van de regering…..de hoofddoeken hangen losjes achterop de staart van de dames, waardoor ze echt nog minimaal aan de voorschriften voldoen. Ook hier zie je, net als in India, dat hoe rijker de mensen hoe minder het geloof aanwezig is en hoe minder nauw ze het met de regels nemen. Alles is af te betalen met geld, ook boetes voor alcohol en slecht zittende hoofddoek.
Op het feestje aangekomen zien we al snel wat de in-house fashion van Iran is. Indoor en outdoor zijn twee verschillende werelden! Je leest het in allerlei blogs en boeken, maar het met eigen ogen zien is toch wel heel erg bijzonder. Het rare is dat het eigenlijk in extreme mate de andere kant op is….de hakken zijn zó hoog, de truitjes zó strak en de rokjes zó kort….zo lopen ze er in Europese clubs nog niet eens bij. Je begrijpt….wij zijn underdressed en dan heeft Marieke haar pumps nog aan en glittergloss op naar lippen!
Het gros van de drank bestaat uit zelfgestookte vodka en rum en er loopt zelfs een look-a-like Pamela Anderson rond. Helaas geen goeie foto van kunnen nemen, waarvoor excuses. Blijkbaar kan hier toch wel heel veel in dit land. Er wordt westerse muziek gedraaid en er wordt gedanst…we vermaken ons hier goed. Mooi om meegemaakt te hebben, maar wel heel dubbel omdat er in diezelde week twee mannen ter dood veroordeeld worden na drie maal gepakt te zijn voor alcoholmisbruik.
De komende dagen wandelen we wat rond, bezoeken het Contemporary Art museum en liggen we lekker in de mooie parken. Op weg naar onze vrienden in Chaboksar aan de kust van de Kaspische Zee komen we voor een tankstation-uitdaging te staan. We moeten de bergen over en hebben daar te weinig diesel voor. Het lijkt er niet op dat er nog een dieselstation gaat komen. In omrijden hebben we ook geen zin….wat nu? We houden een vrachtwagenchauffeur aan om te vragen waar het dichtstbijzijnde tankstation is. Omdat de communicatie niet echt soepel loopt, wijst hij naar onze jerrycans en naar zijn eigen tank. Hij biedt aan om onze jerrycans te vullen vanuit zijn tank, zodat we in één keer de bergen over kunnen. Supervriendelijk! Hij vult twee jerrycans en daar gaan we weer…het wordt een prachtige rit door de bergen waarbij het uitzicht verandert van droge zanderige rotspartijen naar tropische warme sferen met veel groen. Na zeven uurtjes rijden komen we aan bij Bita en Mazd, vrienden van een collega van Madelon. Mazd heeft 25 jaar in Nederland gewoond en spreekt goed nederlands, Bita spreekt goed engels. Ze leven samen een beetje een kunstenaars leven met veel eigen kunstwerken in huis, sfeervol ingericht, we voelen ons direct thuis. Diezelfde avond worden we meegevraagd naar de verjaardag van Bita haar moeder. Er zijn daar ook een aantal vrienden van haar. Bijna iedereen spreekt goed en Engels en dus is het leuk om verhalen uit te wisselen.
De volgende twee dagen staan voor ons in het teken van de garage. We hebben een maand geleden al contact opgenomen met Amir, een bekende van Roland en Iris, om door te spreken wat er allemaal gedaan zou moeten worden aan Tilles. En eindelijk was het dan zo ver, na 4,5 maand met een lekkende en stinkende tank te hebben rondgereden hebben we eindelijk een nieuwe tank!! Hoera, het laatste lekje onder de auto is nu weggewerkt. Ook de radiateur en de banden worden onderhanden genomen. Zo is Til helemaal klaar voor de laatste kilometers richting Europa. De mannen van de garage zijn echt heel vriendelijk en gastvrij, een echte aanrader voor wie daar nog eens komt. ‘s Middags lekker meelunchen met de warme lunch die door moeders is klaargemaakt, zittend op de grond van de werkplaats, en verder een beetje meekijken wat ze doen. Zo gaat het nu altijd, we hebben vooraf nooit zin in de garagedagen, maar als we er weer zijn hebben we weer hele bijzondere ontmoetingen en leuke gesprekken.
Bita en Mazd wonen praktisch op het strand, een mooie tuin vol met fruitbomen. Je zou in ons idee toch dagelijks een lekkere duik in de zee willen nemen, maar helaas heeft de ayatolla ook hier een stokje voor gestoken. Vrouwen mogen alleen in een afgeschermd gedeelte van het strand zonnen, en zwemmen mag alleen als je je geheel bedekt. Nu snappen wij ook wel waarom je niemand ziet zwemmen in de zee, eeuwig zonde!
Twee avonden lang genieten we van de gastvrijheid van de vrienden van Bita en Mazd. We krijgen heerlijke gerechten voorgeschoteld en lekkere drankjes ingeschonken. Iets waar we nog steeds aan moeten wennen is het tijdsstip van het avondeten voor de Iraniërs. Ze eten echt heel laat, gemiddeld rond 10 uur. Op één avond presteren ze het om het avondeten om half 1 ‘s nachts te serveren, eigenlijk op het punt dat wij wel hadden willen vertrekken. Maar het was verrukkelijk en geheelmhet wachten waard.
Na Bita en Mazd komt het moment om afscheid te nemen van iedereen, ook van Marieke. Marieke en Bita gaan nog samen naar Teheran en wij vertrekken richting de grens met Turkije, via Ardabil, Sarein en Tabriz. We nemen de grensovergang bij Bazargan. Op weg naar Europa…….
Vroeg of laat moet er weer een omwenteling komen na deze onderdrukking. Je houdt je hart toch vast voor het geweld waarmee dat weer gepaard moet gaan. Mooi beschreven weer, jullie ervaringen! Dank en groet
Emie
Madelon en Suzanne
Vanuit Naaldwijk genieten wij elke keer weer van jullie prachtige, spannende
en mooie reisverslagen. Of we er zelf bij zijn. Nog een kleine 2 weken te gaan, en dan weer heerlijk thuis in het gezellige Amsterdam, waar denk geen
enkele stad tegenaan kan. De laatste loodjes, en wij wensen jullie nog een
goede en gezellige reis. Op naar Amsterdam!!!!
Leuk verhaal weer!
Nog succes met de laatste meters, zo te lezen is Tilles weer als nieuw, dus dat zal wel gaan lukken.
Dag Madelon en Suzanne,
Leuk verhaal en mooie foto’s weer! De roadmovie was ook super leuk te zien.
Gaaf dat het gelukt is om met een ‘petrol’ de grens over te komen! Super stoer. Scheelt alleen al een hoop gezanik aan de grens. Maar wat wel vreemd is dat wij helemaal geen dieselpas hadden gekregen, maar wel overal konden tanken.
Over een paar dagen gaan wij ook weer op weg met ons Defje. Het wordt maar een klein ommetje, vergeleken Singapore – Amsterdam
Veel plezier nog het laatste stukje,
Groetjes Kirsten en Michiel
leuk om te lezen!! herkenbaar
XXM
Hallo Lieve Madelon en Suzanne
Wat een geweldige verhalen foto’s en film echt zo gaaf. Ik was 2 verhalen achter en als je begint te lezen kan je er niet meer van af ,zo interesant allemaal. Ongeloofelijk allemaal wat jullie hebben mee gemaakt .
Dat wordt weer even afzien straks als jullie terug komen. En dat gaat al opschieten,als ik het goed onthouden heb van mams Madelon op 27 Juli.
Dan zijn wij op Ibiza met Mady en Lorain even een weekje de zon op zoeken ,die hebben we deze zomer niet veel gezien echt heel jammer maar ja.
Ik ga morgen nog een dagje naar Achterveld Mady op zoeken. Ze is daar voor een soort Tour de Nederland in plaats van Tour de France, maar dan voor de jeugd. Ze rijdt niet helemaal toppie, want ze is op vakantie geweest met al haar vriendinnen naar Port zeelanden bij Renesse.
Ze is 4 dagen uit haar dak gegaan en dat voel je dan wel als je weer op de fiets zit,maar ja als ze het maar naar haar zin heeft toch.
Nou voor jullie in iedergeval nog een paar hele mooie laatste dagen met tilles, en bedankt voor al jullie mooie verhalen foto’s en films dat gaan ook wij missen.
Wij zijn super blij dat alles goed is verlopen,want spannend was het wel dit grote avontuur. Dat kun je dit toch wel noemen. En ook voor jullie ouders als ze jullie weer in de armen kunnen sluiten.
Geniet er nog even van een hele dikke kus van ons allen Fam v d Zeyden Carla xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Weer een geweldig verslag van jullie belevenissen. Wat een aardige mensen heben jullie onderweg ontmoet en wat een gastvrijheid ontvangen in de diverse landen met hun eigen culturen. Het moet bijzonder zijn dit van zo dichtbij mee te maken. Inmiddels heb ik ook jullie laatste roadmovie kunnen bekijken. Terug in Monster lukte het wel. Het was weer een prachtige aanvulling op jullie vehaal (woord en beeld). Het zit er weer bijna op. Genoten hebben jullie zeker. Dat wordt wennen in het natte Nedeland. Ook wij hebben gisteren die natheid ervaren, gehuld in regenpakken hebben we met je ouders door de duinen van Bergen en Egmond gefietst. We hebben het heerlijk gehad, ondanks de regen.
Was dit jullie laatste verslag? Misschien nog een allerlaatste…..
Lieve groetjes.