Naarmate we verder dit land inrijden, hebben we steeds sterker het gevoel dat we terug in de tijd rijden. Eerst Singapore waar je overal mensen op straat met hun ipad ziet lopen..dan  Maleisië: niet zo schoon als Singapore, maar toch echt goed ontwikkeld. Dan kom je in Thailand waar je meer en meer Malls ziet en er op iedere straathsoek een Albert Heijn to-go zit (Seven Eleven en Tesco) ..en dan is er Cambodja…… Door de genocide en het daaropvolgende communisme is dit land pas sinds 1993 opengesteld voor toeristen en dat kun je echt overal aan merken.  Voor ons daarom een erg bijzonder land om doorheen te rijden..

Wat opmerkelijkheden…

de meeste mensen wonen in een houten hutje op palen, iedereen rijdt in een Toyota Camry, liefst met  10 man tegelijk erin. Op een scooter passen echt zes mensen. Trouwens je kunt hier ook 200 kokosnoten vervoeren met de scooter (zie foto). De gemiddelde Cambodjaan heeft een stalletje voor z’n deur met een Angkorbier parasol waar hij in oude glazen Pepsiflessen benzine verkoopt, wat flessen water en altijd de eeuwige kokosnoten. Overal ligt rood zand, dat dragen wij nu als souvenir op onze kleding, is er verdomd lastig uit te wassen. Je betaalt hier in Dollars en in Riel, omdat de eigen valuta Riel niet sterk genoeg is. Wildplassen is hier duidelijk niet verboden! De mensen zijn ontzettend vriendelijk, spreken nauwelijks Engels, maar willen dit wel graag leren. Het eten is echt heerlijk en er is geen amerikaanse keten te bekennen, puurder dan dit kom je niet vaak meer tegen….

En zo vervolgen we onze reis op 26 februari richting Phnom Penh vanuit Siem Reap. We nemen de route binnendoor, zodat we goed van de omgeving kunnnen genieten. Het is dan ook net een film waar je doorheen rijdt.  Je deelt een weg met alle type voertuigen en zelfs koeien, dat vlot niet altijd even snel. Richting Phnom Penh wordt het steeds drukker.  Stadsverkeer is mega hectisch en wordt gedomineerd door de scooter en de Lexus (verschil tussen arm en rijk is enorm). Suz is behind the Wheels en manoevreert zich soepel door de chaos van Phnom Penh. Gelukkig hebben we ons hotel al ingelezen via Google Maps en zo rijden we er 1x moeiteloos heen. Madelon heeft online een superhotel voor een mooi prijsje geregeld, dus dat wordt heerlijk genieten.

We beginnen met een bezoek aan de S21 gevangenis. Dit is een voormalige school die een de periode van de genocide (’75 tm ’79) diende als gevangenis. 20.000 mensen zijn er gevangen gezet en gemarteld. Acht zijn er levend uitgekomen en konden hun verhaal nog vertellen. De aanstichter van deze verschrikkelijke gebeurtenissen is Pol Pot, de leider van de Khmer Rouge. Pol Pot werd leider van Cambodja in ’75. Tijdens zijn heerschappij stelde hij het agrarisch socialisme in, waardoor hij stadsbewoners dwong te verhuizen naar het platteland om op collectieve boerderijen te werken en dwangarbeid te verrichten. De gecombineerde effecten van dwangarbeid, ondervoeding, slechte medische zorg en executies resulteerden in de dood van ongeveer 21% van de Cambodjaanse bevolking. Om dit beter te kunnen begrijpen, zijn we naar het memorial bij de Killing Fields gegaan waar je letterlijk tijdens je audiotour over de massagraven loopt. Onderweg zien we stukken kleding en botten uit de grond waar je overheen loopt!..Je krijgt echt kippenvel als je dat ziet. In 1979 zijn de Cambodianen bevrijd door de Viëtnamezen, maar de regering die toen is ingesteld, werd niet erkend door de VN. Erger..de VN heeft Pol Pot en zijn partij nog jaren financieel gesteund en ze hebben zelfs een zetel gehad in de VN. Pol Pot is dan ook pas in 1997 onder huisarrest geplaatst en een jaar later is hij overleden op 82 jarige leeftijd. Voor mij (Madelon) voelde dit als Rwanda al-over-again. Op het moment dat wij, westerlingen, vrij weinig weten over een genocide, dan weet je gewoon dat het Westen c.q. de VN heeft zitten slapen. Hoe is het mogelijk dat een leider verantwoordelijk voor de dood van 2 miljoen van zijn landgenoten, nog jaren steun uit het Westen krijgt..anyways..een stukje frustratie levert dit bezoek dan ook zeker op. Nu is er een internationaal tribunaal waar alsnog 4 verantwoordelijke overheidsdienaren worden berecht…t kost wat tijd blijkbaar…Na deze heftige dag hebben we verder heerlijk rustig aan gedaan en een beetje van de stad genoten. Best een commerciële stad met veel dure auto ‘s en zakenlui, maar tegelijkertijd ook een hoop armoede en sextoerisme.

Zo rijden we na Phnom Penh verder naar het ‘remote’ noordoosten, Mondulkiri. We boeken niets en zijn van plan ergens een plek te zoeken om te kamperen. Na een lange tijd rijden (Til loopt als een zonnetje en geniet er ook van..beetje klimmen, beetje dalen..) komen we aan in het enige dorp in de wijde omgeving. We zien al snel een bordje met ‘Nature Lodge’, iets wat ons positief stemt, omdat we hier misschien wel kunnen kamperen. En ja hoor, het lukt. We staan op een mooi groot grasveld tussen de hutjes voor de andere gasten. Helaas regent en onweert het wederom zo hard dat we besluiten in de auto te slapen en niet in de daktent. Dus wij lekker op tijd naar bed om nog even een aflevering ‘Homeland’ op de Mac te kijken (geen aanrader trouwens, maar goed als je ergens aan begint, wil je ook weten hoe het afloopt), wordt er knallend hard op de deur gebonkt. Een of andere labiele, typical American, ‘Oh my God’ dronken vrouw van in de veertig is de weg kwijt, kan haar hutje niet vinden in het donker. Totaal gestresst. Blijkbaar val je andere gasten hier dan mee lastig. Voor de thuisblijvers, het grasveld beslaat een half voetbalveld, dus om nu te zeggen dat ze ‘lost’ was. Enfin, wij schrikken ons de tandjes en hop vliegt zo Madelon haar vinger in Suz haar oog. Arme Suz loopt vervolgens al een week met een doorbloed rood oog doordat een adertje is gesprongen. Suz heeft er geen last van, maar ik voel me hele dagen schuldig. Wanneer ik haar aankijk….word ik wederom herinnerd aan mijn reactieve uithaal…

De volgende dag worden we opgehaald door onze gids. We gaan namelijk op Jungle Tour met een olifant en zijn ‘hoeder’ Mahood. In Mondulkiri leeft de Banong stam. Zij leven vrij sober en hebben 25 olifanten in hun village. Het idee is dat we ook met deze mensen spreken en met ze eten. Daarnaast slapen we ook in de jungle. Spannend! Al snel blijkt dat onze gids een flapdrol eerste klas is, ook de Banong-familie hebben we nooit gezien. De gids is niet te verstaan en hij kwebbelt aan een stuk door. De Mahood is een rustige lieve man, maar hij spreekt geen Engels. Onze gids weet niets over de natuur, de stam of het gebied te vertellen en loopt de hele dag een beeje achter ons aan te sjokken. Wij zitten als de koningin op de olifant wat echt te gek is (alhoewel ze traag loopt, tijdrovende jungle tocht) . Bij de waterval aangekomen, mogen we de olifant wassen. Hoe gaaf is dat echt. Ze voelt zo ruw, maar is zo lief en gehoorzaam. Wanneer Suzanne op haar rug zit, begint ze ook nog eens te toeteren en staat ze zo op om aan de overkant van de rivier te gaan grazen (zie foto). Daar heb ik dan weer een cool filmpje van (volgt ooit een keertje:-)) In de jungle kun je verder niet zoveel als het om 18h donker wordt. De Mahood en de guide gaan om 18.30 naar bed. My God hey..liggen we daar in onze hangmat met mosquito net om 19h. Ik zie niets, alleen het dak van het hutje waar we in liggen. Lekker back to basic. Na een paar keer onze top drie van bepaalde momenten te benoemen, besluiten we ook te gaan slapen. Lekker rommelig slaap je dan met al die geluiden. Mooie ervaring. De volgende dag lopen we terug richting de Lodge en relaxen daar nog wat. We twijfelen of we de volgende dag verder zullen rijden richting Laos, of toch richting het zuiden, naar het strand. We ontmoeten een leuk stel uit Israël die per scooter reizen. Na een leuke avond met hen, kiezen we voor het strand! Het wordt Sihanoukville, zuidwest Cambodja.

De rit verloopt goed, ondanks wat geratel van onze uitlaat die een beetje los is komen te zitten. Door het gebrek aan goede wegen, rijden we wederom via Phnom Penh naar het zuiden. De Israëli’s hebben ons een verlaten strand Otress Beach getipt ‘just like the movie Castaway’ waar je ook zou kunnen kamperen. Het ontbreekt ons helaas aan een goede kaart en na een uur zoeken geven we het op. Het ziet er naar uit dat je er alleen per scooter kunt komen dus dat bewaren we voor de volgende dag en slapen een nacht in het stadje zelf. Dit keer voelt het als een slechte film waarin we zijn terecht gekomen. Er valt niet aan te ontkomen, overal zie je oudere westerse kerels met een jonge Cambodiaanse. Hey hier zijn we niet voor gekomen. De volgende dag keert het tij al snel. We nemen de scooter (met z’n 3 op 1 scooter, ook wij passen ons aan) naar Otress Beach en al snel zien we dat je er wel met de auto kunt komen. Een fantastische plek om te kamperen. We halen Tilles op en installeren onszelf. Heerlijk…een rustig strand zo voor je eigen deur, slapen met het geluid van de golven. Er staat nog een ander overland stel. Duitsers die al 7!!!jaar op pad zijn met hun auto. We genieten volop. ‘s Ochtends worden we wakker en rennen gelijk de zee in, maandagochtend 5 maart: “Another day NOT in the office”. We bouwen voor het eerst onze home made voortent. Zeil, klemmen, scheerlijnen, drie takken en klaar is kees. Na een heerlijke lange strandwandeling, komt er een Nederlands stel op ons af. Truus en haar man, kappers uit Voorburg. Super enthousiast zijn ze over onze trip en geven ons nog een goede tip over Thailand voor op de terug weg naar Maleisië. Truus legt Madelon ook nog even goed uit hoe ze de verfspoeling bij Suz moet aanbrengen voor een zo goed mogelijk resultaat. Altijd handig zulke tips…Na twee heerlijke, relaxte dagen besluiten we dat het helaas alweer tijd is voor de grote tocht naar Maleisië. Een afstand van ruim 2200 km via zuid Thailand  waar we een aantal dagen (incl rustdagen) over zullen doen. Nog even de uitlaat vastbinden met wat ‘ty wraps’ and off we go….

We willen Tilles in de week van 12 maart vanuit Kuala Lumpur (Port Kelang) verschepen, omdat verschepen uit Bangkok veel te duur is. Wat een gedoe dat verschepen, daar zijn we echt al zoveel tijd mee kwijt. Het is niet echt iets als een brood bij de bakker wat je vraagt en je krijgt de meest rare offertes, zoals bijv 200 US dollar voor het tekenen van ons reisdocument. Sja..we moeten toch naar de overkant. We hebben nog even geprobeerd om via Myanmar of China te rijden, maar die eerste mag je helaas niet in met de auto en de china is zo duur. Daarnaast zijn we ook te laat voor het visum. We zullen de auto naar Chennai in zuid-oost Indiaverschepen. In de tussentijd gaan we een aantal dagen naar de Andaman eilanden om te relaxen. Een week later kunnen we Tilles dan weer in de armen sluiten. In Kuala Lumpur laten we dan gelijk wat zaken aan de auto repareren. Via de voorzitter (Erik) van de Landcruiser club (yes! Wij zijn lid van de club) kunnen we daar bij een goede garage terecht. We slapen daar bij Nederlanders die ons zullen helpen…Werk aan de winkel dus !!  Erik bedankt voor alle hulp en tips!!!

[Show as slideshow]