Andaman eilanden, Punducherry, Mumbai en Chennai

Wat een gewaarwording. Je denkt dat je er iets bij voor kunt stellen, maar voor ons allebei is het echt een nieuwe wereld. India! Een land dat zo sterk op zichzelf is gericht, waarin je weinig merkt van buitenlandse invloeden (ondanks de Engelse overheersing tot ongeveer 1947) en een prachtige cultuur kent.
Die eerste paar weken hier voelt als een soort van inburgeringscursus. Langzaam aan wennen we aan de chaos op straat en op de weg. Alles gaat door elkaar op dezelfde weghelft. Het barst van de scooters (zonder helm) en tuktuks, dan steekt er een koe op z’n gemak een druk kruispunt over en voordat je het weet word je door een bus de weg afgedrukt…. We genieten van het heerlijke eten: van curry tot Dosai, van Aloo Gobi tot flinke Thali’s yummy. Die kruiden hier zijn zo ontzettend lekker!! De armoede overvalt ons en raakt ons keer op keer. Iedere dag wordt ons om geld gevraagd en zien we mensen, zelfs hele gezinnen, op straat slapen. Waar gaat die jaarlijkse 9% economische groei heen?

De kranten schrijven lovend over de nieuwe plannen van de regering, van alles wordt er beloofd en toegezegd. Zijn journalisten hier wel onafhankelijk? Wij zien dat voornamelijk de echt rijke Indiërs profiteren van deze groei.
Ook zien we overal waar we kijken kleurig geklede en goed verzorgde vrouwen. Haren altijd mooi gekamd en in een staart. De kleding is traditioneel en erg mooi. De spijkerbroek heeft hier duidelijk nog niet zijn intrede gedaan, ook niet voor de man. Het bizarre is dat Indiërs wel ontzettend schoon zijn wanneer het op hen zelf aan komt, de vrouw in Sari, de man in jaren ’60 flairbroek en een glad gestreken bloesje, maar alles wat buiten hun eigen invloed ligt is ronduit smerig. India weet duidelijk nog niet hoe het met vuilnis en hygiëne moet omgaan. Daarnaast is er het eeuwige geroggel en gespuug van de mannen (met name Mo ergert zich hier dag en nacht aan). Het is een trend om hier een drankje te drinken en vervolgens de inhoud weer uit te spugen. Of om ff flink te rochelen, hoe harder hoe beter en dan hoppa flatsch. En niet te vergeten de stank die telkens je neusvleugels op een onbedacht moment weet te prikkelen.
We worden door de mannen overal aangesproken met Ma’am. Wat toch wel heel aandoenlijk is. India is erg conservatief als het op geloof, huwelijk en kleding aan komt. Dan nog even eentje in de categorie ‘ grappig’: ze wobbelen met hun hoofd wanneer je tegen hen praat (soort knikkebollen, lastig uit te leggen). Wij zijn er nog steeds niet uit of ze dan bedoelen: “ja” of “nee” of “ik luister”. Mocht enig India expert dit lezen, we staan open voor input. Ehm en nee…wij beheersen deze techniek helaas nog niet.
Wat ons als laatste in het hart raakt is de ‘drooglegging’ van India, er is namelijk nauwelijks een lekker koud biertje te vinden. Alcohol wordt door de mensen als iets slechts gezien en dus wordt het ook niet gedronken, het is sociaal niet geaccepteerd. Dit zijn zomaar een aantal eerste indrukken van India.

En hoe gaat ons reisverhaal dan verder? We vliegen op 14 maart via Kuala Lumpur/Chennai naar de Andaman eilanden. Gewoon lekker vier dagen zon, zee en strand. Geen internet, geen lijstjes met actiepunten of iets moeten doen. Tilles en wij zijn allebei even vrij. Deze prachtige eilandengroep ligt tussen ZO-Azië en India in en hoort bij India. Je kunt ze alleen vanuit India bereiken, dus we hebben een aardige vliegreis gemaakt om vervolgens nog drie uur met de boot onze bestemming, het eiland Havelock, te bereiken. Hier hebben we een fantastisch idyllisch hutje op het strand. Wat is het hier bijzonder. Dit eiland leeft gewoon zijn eigen leven en de weinige toeristen die er zijn, bewegen er gewoon geruisloos doorheen. We huren een scooter, zodat we lekker met de haren in de wind, de mooie plekjes kunnen verkennen. Na een paar minuten op onze bike, toeteren we al flink mee met de meute en ja ja..verplicht toeteren in de bocht, zodat je tegenligger weet dat je eraan komt. Wij toeteren ons dus een breuk.
De eerste avond komen we erachter dat er nauwelijks restaurants zijn waar je een biertje kunt drinken (had iemand dit ons vooraf niet even kunnen influisteren . Wel kun je naar een dodgy liquor shop. Dat houden we dan in gedachte voor zonsondergang op een andere avond.
We pakken de scooter en gaan naar Beach nr 7. Voor wie ooit naar het mooiste stukje strand op deze planet wil…GO HERE!!!! Voor ons allebei is dit echt het mooiste en meest afgezonderde stuk strand waar we ooit zijn geweest. Naast wat in volledige outfit zwemmende Indiërs (lees: mannen in zwembroek, vrouwen zwemmen in broek en shirt) is er vrijwel niemand te bekennen. Later pakken we het wat avontuurlijker aan en bezoeken Elephants Beach om wat te snorkelen. Om er te komen moet je eerst een half uur door de jungle. Uiteraard hebben wij deze passage in de lonely planet net even gemist en banjeren we lekker op slippers en strandjurkje door de bushbush. Dit strand is geraakt door de tsunami in 2006 en overal zie je omgevallen bomen, echt onwijze units die volledig in het water zijn komen te liggen met wortel en al. Dan voel je gewoon die kracht van die zee. Een passage uit de lonely planet die met name Madelon wel is bijgebleven, is die over de mogelijke aanwezigheid van krokodillen. Ooit is er een toeriste aangevallen. Daarnaast zien we ook een bordje op het strand dat er gevaar voor krokodillen kan zijn. Nou dat is het voor Madelon wel wat betreft het snorkelen en het avontuur. We hebben nog wat rondgelopen en gekeken naar ietwat dikke Indiërs die in hun grote rode zwembanden een beetje liggen te dobberen. ‘s Avonds maken we er een leuke avond van.
Net als in ons leven in Nederland is het soms heerlijk om makkelijk te eten en soms is het heerlijk om je op te tutten en er een goeie avond van te maken. Laat er nou 1 restaurant zijn waar je heerlijk kunt eten en zowaar een Indiase Kingfisher (lokale bier) erbij kunt drinken. De dames gaan volledig stralend en gebruind op stap en genieten van een heerlijke curry.
Zo vliegen de dagen om en gaan we naar de haven om ons kaartje voor de bootreis terug te kopen. We worden al gewaarschuwd voor lange rijen en chaos. Dus we besluiten er vroeg bij te zijn en sluiten aan in de rij. Ehm de rij? In de rij staan is niet echt een bekend gebruik hier. Ieder voor zich, elleboogje zo af en toe en lekker een beetje duwen en veel voordringen. Vrouw of man maakt niet uit, ze zijn er heer en meester in. Na eindelijk aan de beurt te zijn, blijkt dit loket alleen voor mannen te zijn (voor ons waren net twee Indiase vrouwen geholpen, maar goed). De man weigert Suz te helpen en gooit zijn deurtje dicht. We weten niet wat we meemaken. Sterker nog, het andere loket is ook alleen voor mannen. In welke eeuw leven ze hier? Een vriendelijke Amerikaan bestelt vervolgens onze tickets. Is dit India vragen we onszelf af? Dan gaan we het nog heel lastig krijgen, wij, Nederlandse dames, zijn hier niet van gediend.
We nemen de boot terug en verblijven nog een dag op het hoofdeiland waar we horen dat onze vlucht wordt samengevoegd met een andere vlucht en uren vertraagd is. We vliegen namelijk met Kingfisher en zoals jullie wellicht weten, staat deze airline op de rand van de afgrond. (ach je moet af en toe een risicootje nemen)..
We hebben op onze Andaman-trip maar 1 keer onze mail gecheckt. We kwamen er toen achter dat Tilles in Maleisië de boot had gemist. Er moest nog een dangerous-goods-procedure worden verricht en dat was niet gedaan. Sja wij zeggen foutje van onze agent..Sja zij zeggen niet zoveel en hebben hun geld. Je betaalt met verschepen zowel in haven van vertrek als in haven van aankomst.
Onze Indiase agente is ondertussen op de hoogte en gaat haar best doen Tilles zsm door de douane heen te krijgen, lees 7 tot 10 werkdagen. India…, zucht…!

Om de tijd zonder Til optimaal te besteden, besluiten we op 19 maart naar Pondicherry te gaan. Een drie uur durende rit ten zuiden van Chennai. Dit wordt onze eerste ontmoeting met het vaste land van India. We besluiten met de bus te gaan. OH MY GOD..hoe rijden ze hier hey…Het lawaai en het getoeter is een ding, maar de manier waarop bussen inhalen is totaal iets anders. Die halen gewoon in terwijl er op korte afstand een tegenligger aankomt. We zitten front row, dus krijgen alles vol mee (en besluiten volgende keer maar achterin te zitten). De buschauffeur toetert alsof zijn leven ervan afhangt en je merkt al snel dat er gewoon hiërarchie geldt op de weg. Het recht van de grootste en de sterkste. Daar past Tilles straks prima tussen, alhoewel we best een luidere toeter zouden willen. Zo leren we alvast een beetje in het rijgedrag te komen. Suz merkt op een later moment op dat het rijden hier net als skiën is. Achterliggende voertuigen moeten met de voorganger rekening houden. Je hoeft je dus alleen te richten op de voorligger en zij-instromers. Hierdoor schieten ze vaak zonder te kijken, door luid te toeteren, zo de weg op.
Pondicherry is oud franse kolonie en heeft nog een volledig Frans gedeelte wat helaas niet is onderhouden en daardoor in groot verval is. We vinden een franse bakker en genieten van stokbrood en een echte cappuccino. Wel merken we al snel dat India een land is waar een soort laag overheen ligt. Aan de buitenkant lijkt het alsof er ontzettend veel gebeurd en de overheid zich overal voor inzet. Echter wij zien in korte tijd zoveel armoede. Overal bedelen mensen en slapen mensen op straat, waaronder ook veel kleine kindjes en gehandicapten. Hoe ga je hier mee om? Geef je geld of juist niet omdat het korte termijn is? Met deze vraag lopen we eigenlijk nog steeds rond. Ondertussen maken we plannen voor de komende dagen, waar willen we heen en hoe gaan we reizen…bus, trein, vliegtuig? Door de vertraging van Tilles komt onze oorspronkelijke route via Mumbai te vervallen, maar we zijn wel erg nieuwsgierig naar Mumbai en willen wel weer eens een lekker avondje stappen. Onze agente heeft ons paspoort maandag de 26ste alweer nodig, dus de trein schiet er helaas bij in. Heen en weer met het vliegtuig dan maar. Suz heeft een superfijn hotel gevonden. We merken al snel dat de folders en onze indruk van deze vier na grootste stad ter wereld niet echt matchen. Wat heeft Mumbai nog een lange weg te gaan. Arm en rijk zijn allebei sterk vertegenwoordigd hier. Van de grootste sloppenwijk in Azië tot de duurste privé woning ter wereld. We bezoeken de lokale markt en de lokale wasserette, een wijk waar, grotendeels op straat, alle was uit Mumbai wordt gedaan. Er werken alleen mannen, omdat het fysiek ontzettend zwaar werk is, zie foto.
Die avond pakken we flink uit en gaan uit eten en dansen in een club the Blue Frog waar toevallig 100% Isis draait. Naast een leuke Nederlandse kerel Bert ontmoeten we ook wat Punjabi’s (jonge rijke gastjes met tulband, nice;-)) en mogen we bestellen wat we willen (iets wat we wijselijk niet doen). We dansen de uren weg en genieten even van de westerse stijl.

Weer terug gekomen in Chennai hebben we gelijk een afspraak met onze agente Sassikala, een dame van rond de 48. Tijdens de koffie (veel melk, veel suiker, beetje koffie) voert ze een telefoongesprek waarbij ze er even een boertje uitklapt. We weten niet hoe we het hebben en hebben moeite niet onwijs in de slappe lach uit te barsten. Ze vertelt in de auto honderduit over het aankomende huwelijk van haar dochter van 25. Ze heeft de aanstaande man voor haar dochter zelf via de huwelijks internet-site van India gevonden. Dus niet relatieplanet, maar weddingplanet. Haar dochter studeert in Amerika en heeft meegekeken met de selectie van kandidaten, maar door haar afwezigheid in India heeft ze haar moeder de keuze laten maken. Kun je toch niet voorstellen dat je als jonge dame van 25, IT studerend in de US, je moeder je aanstaande man laat uitkiezen. Sassikala zegt dat tegenwoordig ook huwelijken uit liefde worden gesloten, maar dat in haar tijd dit uitzonderlijk was. De voorbereidingen duren maanden en de kosten moeten naar gebruik worden gedragen door de familie van de vrouw. Voor een huwelijk van vier dagen, met zo’n 800 gasten ….tel maar op…!
Later die dag neemt ze ons mee uit lunchen. Veel Indiase tenten zijn vegetarisch, iets waar we makkelijk aan wennen. Daarnaast is er voor de keuze voor AC/NON AC. Zit je met airconditioning, betaal je meer voor de gerechten. We krijgen een gigantische traditionele Punjabi Thali voorgeschoteld. Je krijgt dan een grote ronde schaal met allemaal kleine bakjes. In het midden ligt dan Naan en je krijgt er rijst bij. Die rijst mix je dan met allemaal specerijen en groenten en eet je met je handen op. Superlekker…en wij eten natuurlijk gewoon nog met een lepel:-).

Het is leuk om te zien wat India met Westerlingen kan doen. We ontmoeten mensen die volledig ondergedompeld zijn. Die dragen ook sari’s, grote wijde broeken, henna op hun handen en besteden hun dagen het liefst in de Ashram (soort woonomgeving waar naar Indiase gebruiken wordt geleefd). Lopen wij er ook zo bij over zes weken? Door de aanhoudende hitte hier, het is vanaf 1 april zomervakantie, zijn we alvast 1 harembroek rijker. Je merkt dat onze kleding toch minder luchtig is en met het gegeven dat mei de warmste maand is in India, zullen we het nog aardig voor de kiezen krijgen.

En hoe gaat het dan met Tilles? We merken dat we Til echt missen. Ons anker van deze reis. We kunnen best goed schakelen vinden we zelf, maar we willen toch echt het liefst alles met de auto verkennen. De afgelopen week (26 maart) hebben we stand-by gestaan, maar door een staking van de chauffeurs, staat Tilles nog steeds op de kade in Chennai. Daarna moet de auto eerst naar een warehouse waar de douane de auto dan kan inspecteren. Door wat extra geld hier en daar, probeert onze Sas alles wat te versnellen. Iedere dag zegt ze dat we de volgende dag op kunnen voor inspectie en iedere keer weer krijgen we te horen dat de auto nog op de kade staat. Wij zijn ondertussen aardig wat frustraties rijker. Iedere dag hopen we op goed nieuws en tot de dag van vandaag (1 april 2012) weten we niet wanneer we weg kunnen rijden. En ja, dat is dan de mindere kant van het verhaal, want dit hebben we zelf niet in de hand. Arghhhhh…Natuurlijk zijn we gewaarschuwd voor deze kant op verschepen, maar opportunistisch als we allebei zijn, wilden we ons hier niet door te laten beperken. Dus fingers crossed, want we zijn het wachten beu en willen lekker verder verkennen en ontdekken……….

[Show as slideshow]